Ik kan het niet laten.

Het is heerlijk weer. Ik heb even een paar dagen niets. Om bij te komen. Lekker met een kop koffie in de tuin zitten en niets doen. Maar als ik lekker in de tuin zit, kijk ik rond, zie ik wat ik moet doen en wat ik wil doen, ontstaan er plannen in mijn hoofd, begint het te kriebelen.
Ik kan het niet laten, ik ben begonnen met het veranderen van het tuinpad. Elke dag een stukje graven en tussendoor dan wel die kop koffie in een luie tuinstoel. Dit weekend anti-worteldoek gehaald en wat zakken Dololux (halfverharding) gehaald bij de Sierbestrating-winkel. Zij leggen de zakken in de auto, kan ik mijn spierkracht sparen. Ze liggen nu nog in de auto te wachten tot iemand ze er voor mij weer uit haalt en in de tuin legt.

 

Ik heb weer volop puin uit de grond gehaald, weer geen archeologische vondsten helaas. De rododendron heeft een nieuw plaatsje gekregen, de herfsttijloos bloeit onverstoorbaar door.
Het pad ligt er al in zijn nieuwe vorm. De tuin lijkt nu breder, groter. Het pad moet nog een verse laag Dololux krijgen en daarna is het gazonnetje en de border aan de beurt. Mijn fysiotherapeut adviseerde me kunstgras te leggen. Naast mijn beweging en conditie in de gaten houden geeft ze mij ook nuttige tips en adviezen over honden. Met een hond is de kans groot dat ik ieder jaar een nieuw gazonnetje kan leggen, volgens haar. Het heeft me aan het denken gezet. Eigenlijk is kunstgras tegen mijn principes, ik houd van puur, van echt. Maar zo'n klein gazonnetje is lastig mooi te houden, weet ik uit ervaring. Hoef ik ook geen grasmaaier aan te schaffen. Iets om deze winter over na te denken. Of zou het gazonnetje al voor de winter liggen?