De Viburnum

Alweer een flink aantal jaren geleden heb ik de Viburnum (her-)ontdekt. Het is niet zoals bij de tuingeranium dat ik alle soorten mooi vind maar er zitten zulke mooie exemplaren bij! Ik heb twee varianten in de tuin: Viburnum Plicatus Mariesii en Viburnum Opulus Rossem. De eerste is nu al druk met bloemknoppen vormen en heeft in april/mei prachtige witte schermbloemen.

Ik zou graag nog een variant hebben met oranje/rode bessen in het najaar maar daar heb ik nu echt geen plek voor in de tuin. Mijn Viburnums in de tuin dragen geen bessen maar wel prachtige bloemen. Van de bloemen van de Viburnum Opulus Rossum kom ik helemaal in de voorjaarssfeer. Ik heb hem als klein gedrochtje gekocht. Toen hij ging groeien, werd het gedrochtje een groot gedrocht en al maakten de bloemen het allemaal goed, met een wirwar aan takken die alle kanten op gingen moest ik ingrijpen.

De Viburnum hoef je niet te snoeien maar dit leek uit de hand te lopen. Snoeien doet bloeien én groeien en inmiddels is mijn Viburum gigantisch. Ook dit jaar kijk ik weer uit naar de bloei, de uitlopers zullen vast gaan doorhangen wanneer de bloemen eraan zitten. De vorm van de struik is nog steeds niet goed. Hij moet compacter worden. Door een kenner is mij eens verteld dat je het best na 1 augustus kunt snoeien, misschien dat ik het dan eens rigoreus moet aanpakken. Eerst maar eens de bloei afwachten. Hij bloeit echter pas in mei dus moet ik nog even geduld hebben. Om al eerder van de bloemen te genieten, koop ik ze alvast. Prachtig zo'n bos in mijn groene glazen vaas! Éen groot probleem: ze gaan binnen de kortste keren hangen. Dat vertelde ik aan de verkoopster in de bloemenzaak waar ik net een prachtige bos franse tulpen kocht. Dat hoeft niet te gebeuren, zei ze. Haar tips: schuin afsnijden, in een goed schone vaas zetten gevuld met warm water en bloemenvoeding. Regelmatig het water verversen. Ik kreeg twee takken en een zakje voeding mee om te proberen, zo lief!

En ongelofelijk! We zijn een week verder en ze staan nog steeds prachtig! Ik heb er nog een paar takken bijgehaald om mijn grote groene vaas te vullen. Lente in huis!

Tuinkoorts

Ineens was het heerlijk tuinweer. Ik had er afgelopen week helemaal niet op gerekend, hield rekening met (winterse) buien en kou maar het viel reuze mee. Ik kon mijn was lekker buiten drogen, het bleef vrijwel droog en het zonnetje liet zich regelmatig zien. Voorzichtig begon ik aan wat kleine tuinklusjes: snoeien van de Vlinderstruik zodat maandag de container vol aan de straat gezet kon worden en ik die dinsdag weer kon vullen met overtollig blad en dode bloemstengels. Voor ik het wist had ik last van "tuinkoorts" en kan ik moeilijk stoppen. Mijn lichaam laat altijd nèt iets te laat weten dat ik te veel heb gedaan (of misschien luister ik niet zo goed) en dus zet ik een timer om te voorkomen dat ik te lang doorga. Iedere dag een beetje werkt ook en nu kan ik aan het eind van de week met een tevreden gevoel naar de tuin kijken.

Ik heb zelfs de schuur opgeruimd! Dat was hard nodig want als ik iets uit de schuur nodig had, viel er steeds van alles om en het werd steeds moeilijker mijn fiets de schuur uit te krijgen. Inmiddels ligt alles weer keurig op zijn plek en is zelfs mijn werktafel leeg!! Er was nu ruimte genoeg om gekochte zaadjes van de Klokwinde (een één-jarige klimmer) te zaaien en om de ingeslagen viooltjes in potten te planten.

Overigens ben ik nog steeds heel blij met mijn blokhut. Hij is heel ruim en al mijn gereedschap, tuinspullen, hout, fietsen en meer past er in. Toen ik hier kwam wonen stond er niets en heb ik via marktplaats dit tuinhuis gevonden. Een vader had dit voor zijn dochter gemaakt en hij was erbij om instructies te geven toen ik hem met mijn hulpploeg op de koudste dag van het jaar uit elkaar kwam halen. Later in het jaar is hij toen bij mij in de tuin weer in elkaar gezet en tot op de dag van vandaag staat hij als een huis.

Na een paar jaar heb ik hem geverfd, ook daar heb ik geen dag spijt van gehad. Ik weet nog dat ik het spannend vond en van een vriendin de tip kreeg om hem vol te hangen met vuilniszakken. Een gouden tip want toen wist ik meteen dat het een goed plan was om de schuur antraciet te verven. Inmiddels is ook de tuin meer volgroeid en past hij prima in het plaatje. Het enige wat jammer is, is dat mijn mooie lamp (nog uit de electriciteitscentrale waar mijn vader werkte) niet kan branden. Ik heb namelijk geen electriciteit in mijn schuurtje en tuin. Alle verlichting is solarverlichting. Dat functioneert prima behalve bij die lamp, daar moet nog een oplossing voor komen.

Als het weer volgende week zo blijft kan ik tussen de planten schoffelen en de tuin bemesten en daarna wachten wat er allemaal omhoog komt want vaak weet ik niet meer precies wat ik waar heb geplant of verplant. Heerlijk dat het weer lente wordt!

Kleine stapjes maken één grote.

Eindelijk ben ik weer eens achter de schildersezel gekropen. Ik heb me al tijden voorgenomen ruimte te maken om creatief bezig te zijn. Dat deed ik wel maar vooral in mijn hoofd. En steeds kwamen er weer nieuwe ideeën bij in mijn hoofd; was ik bijna zover om met mijn handen aan de slag te gaan, popte er wéér een nieuw idee omhoog in mijn hoofd. Dat hoofd kwam dan ook veel te vol te zitten zodat ik niet meer wist waar en hoe te beginnen. Daarbij is mijn atelier ook nog een aardige chaos én is het er behoorlijk koud dus dat hielp ook niet.

Ik was al wel begonnen regelmatig een tekeningetje te maken, gewoon iets tekenen dat ik om me heen zie of iets natekenen. Het streven is iedere dag maar dat lukt me nog niet. Toch heeft dat mij geholpen en getriggerd om nu echt eens achter die ezel te gaan zitten en met een klein doek te beginnen. Gewoon beginnen met een achtergrond. Ik heb altijd wel wat staan, smeer altijd overgebleven verf op een leeg doek en dus had ik al een doek met groene verf waarin ik een afdruk had gemaakt van een plantenstengel. Dit was niet geworden wat ik had verwacht dus had ik het weggezet. Nu bracht het mij op het idee om gedroogde plantenstengels mee te verven. Ik heb altijd wel wat in huis van de afgelopen zomer, ik heb gedroogd siergras en half vergane lampionnetjes gebruikt. En omdat het bijna pasen is heb ik de (nagetekende) haas uit mijn tekenboekje erbij geschilderd.

Als ik dan zo lekker bezig ben, weet ik dat ik het vaker moet doen. Maar ik weet eigenlijk ook heel goed waarom dat moeilijk is. Ik wil altijd in één keer een hele grote stap maken terwijl het veel beter is steeds kleine stapjes te maken. Nu heb ik zo'n klein stapje gemaakt: een klein doekje schilderen in mijn koude nog niet-afgewerkte atelier. Klein schouderklopje voor mijzelf!

Mijn eigen mini gallerywall

Het doek met hert is weer opgerold en naar boven. In oktober mag hij weer terug. Daardoor ontstond wel een lege plek die gevuld moest worden want de lijstjes die ik daarnaast had hangen, hingen nu ineens zo vreemd in het midden van de muur. Ik heb plannen om zelf een vervangend doek te maken maar zover is het nog niet. En zo ben ik al een tijdje aan het puzzelen wat en hoe ik mijn gallerywall uit kan breiden. Geloof me: dat is echt een hele puzzel!

Een hele tijd geleden ben ik voorzichtig begonnen met één spijkertje voor het hert en één plakspijker voor een schilderij. Daar is het lang bij gebleven maar na een tijdje heb ik er toch een plakspijker bij geplakt en nog een spijkertje en nog één en toch ook nog een gat geboord voor een langere haak. Heel spannend of alles op de goede plek kwam te hangen maar vooral of ik ook lijsten kan wisselen want ik ben nogal veranderlijk. Inmiddels heb ik mijn voorzichtigheid laten varen en zit de muur vol met spijkertjes. Ik heb lijstjes gewisseld en vervangen en het is voor nu weer even goed. Helemaal klaar is het nog niet want er hangt een leeg spijkertje voor een mini-lijstje of -doekje en er is nog een stukje te leeg naar mijn zin maar dat komt nog. Ik heb wat ook dingen vervangen en dat zal de komende tijd nog meer gebeuren. Ik vind het leuk om een beetje te spelen en met de seizoenen mee te bewegen. De meeste dingen komen wel steeds terug want die hebben allemaal betekenis.

Zials bovenstaande ets uit Mellau, Vorarlgebergte Oostenrijk, bijvoorbeeld. Gekregen omdat we er al zo lang kwamen. Een plek waar ik me altijd heel gelukkig voel.

En dit is mijn eerste poging acryl op doek, ook een dierbaar momentje.

En deze foto, gemaakt door oudste dochter..

en dit borduurwerkje van mijn moeder. Alles op mijn wand heeft te maken met natuur en creativiteit en dat is niet geheel toevallig, daar ligt mijn passie.