Lentekriebels

Deze week was het prachtig weer, de gft-bak was geleegd én de Wisteria moest gesnoeid: prima reden om de tuin in te gaan! De Wisteria moet twee keer per jaar gesnoeid worden, ik snoei hem in februari en in augustus, om hem in toom te houden en mooi te laten bloeien. Hij bloeit altijd prachtig, eerst uitbundig op het kale hout en daarna nog een keer als hij in het blad zit gedurende de zomer. Vorig jaar ging het mis bij de eerste bloei, hij zat vol in de knop maar de bloemen verdroogden. Gelukkig bloeide hij daarna wel gedurende de zomer.

In de tuin bloeit nu mijn paarse Helleborus. Ik heb er tulpen omheen geplant die prachtig kleuren bij de Helleborus maar meestal is de bloei van de Helleborus al op zijn retour wanneer de tulpen opengaan. Zo ver is het nu nog lang niet, hij is nu nog naar net begonnen.

In januari ontdekte ik bolletjes in de sneeuw die al wilden bloeien. Sneeuwklokjes dacht ik, zo vroeg en in de sneeuw! Nu bloeien ze en blijken het geen sneeuwklokjes te zijn. Het lijkt Ornithogalum (Wolfsmelk) te zijn maar dan wel een hele vroege. Na wat speurwerk lijkt het mij Ornithogalum Collinum te zijn die in april, mei bloeit. Ik heb een plantkaartje gevonden maar daar staat niet veel op. Ik herkende ze op een foto van vorig jaar waarop ze binnen staan. Daarna heb ik ze in de tuin gezet wat ik meestal doe met uitgebloeide bolletjes. Ook nu heb ik binnen bolletjes staan die ik straks buiten in de grond zet. Wel bikkels hoor, om boven te komen wanneer het sneeuwt en nu al te bloeien in februari. Ik kan ze net zien vanuit de kamer. Hopelijk verwilderen ze ook nog, staat het straks vol met witte bloemetjes!

Een opknappertje

Al een tijd geleden had ik op een kofferbakverkoop een oude schaarlamp gekocht, een opknappertje. Hij kwam in de schuur terecht op de werkbank in afwachting van de opknapbeurt. De werkbank doet zijn naam geen eer aan, ik werk er nooit aan om de eenvoudige reden dat daar geen plaats voor is. Het is meer een afzetplek voor dingen die ik niet meteen opruim of waar ik niet meteen een plek voor heb. Niet zo gek dat ik niet meer aan de lamp dacht want je zag hem bijna niet meer liggen.

Het houten schaargedeelte was lichtgrijs geverfd en had een lampenkapje dat bekleed was met een gebloemd stofje. Bij een poging de werkbank enigszins op te ruimen, zag ik de lamp weer liggen. Opruimen betekent spullen een plaats geven, een plaats die ik nog niet had voor de lamp tenzij ik hem op zou knappen. Een leuk klusje tussendoor. Een plan had ik niet maar ik ben gewoon begonnen met het uit elkaar halen, losmaken van alle onderdelen, de oude stroomdraad verwijderen. Daarna het houten schaargedeelte schoonmaken, schuren en zwartspuiten, net als de twee ijzeren buisjes en het kapje waar de fitting in zat.

Toen ik met het lampenkapje wilde beginnen, zag ik al gauw dat ik ook een ander kapje kon gebruiken. Die lag ook op de werkbank te wachten op een nieuw projectje. Dit lampenkapje had al diverse bestemmingen gehad, eerst als bedlampje en later, zwart gespoten, boven de eettafel. Het was een hangend kapje in tegenstelling tot het staande kapje van de schaarlamp wat me eigenlijk veel leuker leek.

Toen werd het zoeken naar een mooie stroomdraad die door de gaatjes van het houtwerk past, een nieuwe (zwarte) stekker en (zwarte) aan/uit-schakelaar. Daarna alles weer in elkaar zetten, stroomdraadjes aansluiten en hopen dat alles werkt. Dat deed het! Alleen de lamp was veel te fel dus heb ik een mooie lamp gezocht die niet fel brandt, je kijkt immers in de lichtbron. Het is een lamp geworden die je met de schakelaar ook nog kunt dimmen. Hij heeft drie standen: ideaal!

Ik ben blij met het eindresultaat! Hij heeft een mooi plekje aan de muur boven de bank gekregen. Waarschijnlijk kan ik hem van de zomer ook naar buiten draaien/trekken zodat ik op een mooie zomeravond bij de openslaande deuren buiten een boek kan lezen...

Enjoy the little things in life

Je kunt gerust zeggen dat dit mijn lijfspreuk is. In de jaren dat het met mij minder goed ging, kon ik gelukkig steeds kleine geluksmomentjes vinden. Ik zette dan een zonnetje in mijn agenda op iedere dag dat ik een, ook een héél klein ieniemienie, geluksmomentje had. Dat kon een bloemknopje, een vogeltje zijn of iemand die onderweg naar me lachte, mij gedag zei, de zon die zich eventjes liet zien, mijn hond die een sprongetje maakte, het kon (en kan) van alles zijn. Als ik op een sombere dag terugbladerde in mijn agenda, zag ik dat die momentjes er waren geweest en dat hielp mij dan weer verder. In die tijd waren er weinig "grote" geluksmomenten maar vele kleintjes maken een grote... Nog steeds benoem ik elke avond even drie geluksmomentjes die er, hoe klein ook, die dag zijn geweest en het lukt me iedere keer om er minimaal drie te vinden.

's Morgens was het niet altijd even gemakkelijk om weer aan de dag te beginnen en ook nu komen die dagen nog wel eens voor. Daarom heb ik ook een spreuk in mijn slaapkamer opgehangen die ik meteen zie wanneer ik mijn ogen open doe: "Rise & Shine, it's your day". Inmiddels is hij flink verschoten want ooit was deze poster goudkleurig maar ik word er nog steeds graag mee wakker. Ik houd van spreuken. Misschien komt het doordat ik alleen ben want wanneer je zo'n spreuk ziet staan, is het net of iemand dat tegen jou zegt en het is toch gewoon lekker als iemand tegen jou zegt: "kom eruit en laat je zien, je mag er zijn!" want zo 'lees' ik deze spreuk op mijn slaapkamer. Ik heb er dan ook veel meer en op mijn overloop heb ik er een prikbord mee vol gehangen. Ik sta er altijd even bij stil om er een te lezen en meteen even een klein geluksmomentje te vangen.

Het is overigens niet van de laatste tien jaar dat ik iets heb met spreuken. Zo kreeg ik van mijn, toen nog jonge, dochters ooit twee spreuken van Loesje die nu nog steeds op mijn prikbord hangen: "'Moeder' is eigenlijk een ander woord voor tovenaar" (een groter compliment kun je als moeder niet krijgen) en "Ook al valt er niets te vieren, je doet het 't best met appeltaart". Die laatste spreuk is bij ons in het gezin helemaal ingeburgerd en wordt vaak toegepast. Zowel met mooie als met verdrietige momenten komt er appeltaart op tafel, liefst zelfgebakken natuurlijk.

Door de spreuken word ik erop gewezen dat ik het zelf moet doen, ik moet zelf in actie komen en er is zoveel mogelijk. Misschien niet hoe ik het me ooit had voorgesteld maar anders. Dat is eenvoudiger gezegd dan gedaan, het kost veel tijd en niet al mijn dromen zullen uitkomen. Daarom probeer ik nieuwe dromen te dromen. Er hangt tussen mijn spreuken zo'n droom waarvan ik betwijfel of hij nog uit gaat komen, ik weet niet eens zeker of het nog wel een grote droom is want ook dat kan veranderen. Voor alle zekerheid laat ik hem nog even hangen/staan want zoals de tekst zegt: "Never let go of your dreams".