Ik heb een stoeltje dat ooit in het huis van mijn opa en oma stond. Het wit houten stoeltje had ooit een biezen zitting en de rugleuning was, geloof ik, van pitriet. Wanneer wij met het gezin bij opa en oma op bezoek gingen, was dat het plekje van mijn vader. In mijn herinnering zat hij altijd in dat stoeltje naast de televisie met de krant.
Na het overlijden van mijn opa en oma is het stoeltje bij mij terecht gekomen. Ik wilde het graag hebben als herinnering. Het heeft een tijdlang door mijn huis gezworven, het was moeilijk om er een goed plekje voor te vinden maar wegdoen wilde ik het zeker niet. De zitting was nog in orde maar was verre van comfortabel en de rugleuning was beschadigd. Bovendien heeft de stoel een klein formaat waardoor het altijd wat uit de toon valt naast de rest van de meubelen. Het heeft een tijd in de originele staat op mijn slaapkamer gestaan en later is het in de kamer van oudste dochter terecht gekomen. Zij was toen in de ban van zeemeerminnen (Ariƫl) en prinsessen en had een kamer met een blauwe vloer en wanden en een wit met zilveren tafeltje/bureautje. In haar kamer miste nog een stoeltje en het stoeltje van opa en oma kreeg toen haar eerste metamorfose. Het houtwerk verfde ik zilver en het kapotte pitriet werd verwijderd en vervangen door blauw fluwelen bekleding, net als de zitting. De biezen zitting heb ik behouden voor het nageslacht. Ik heb het ingepakt in schuimrubber en daaromheen nog een laag fiberfill waardoor het zitcomfort enorm verbeterde en de biezen zitting bewaard werd.
Inmiddels is oudste dochter haar zeemeerminnen-periode al lang ontgroeid en heeft ze al een eigen stek met haar vriend. Het stoeltje is hier, nog steeds in blauw met zilveren staat, achtergebleven. En weer zocht het, inmiddels wat gammel geworden, stoeltje naar een plekje. De slaapkamers boven zijn niet groot en naast een bed en kast blijft er geen plek over op mijn slaapkamer, in mijn werkkamer/atelier staat het enorm in de weg en op de voorkamer past het wel maar lijkt de kamer meer op een opslagplaats met allemaal verschillende meubelstukken die geen plek in huis hebben.
Om te kijken of er in mijn zithoek plaats zou zijn voor een fauteuil, heb ik het stoeltje even beneden gezet. Het was al snel duidelijk dat er in de huidige opstelling geen plaats is voor een grote fauteuil maar, al valt het stoeltje van opa en oma nog steeds wat uit de toon qua grootte, dit stoeltje kon nog net erbij. Het zag er alleen niet uit en het was gammel. Ik twijfelde wat ik met het stoeltje zou doen.
Tijdens deze twijfel-periode kwam het nogal eens voor dat vrienden en familie in het stoeltje gingen zitten en waar ik ze dan meteen weer uit haalde, uit angst dat het stoeltje het zou begeven en de persoon in kwestie op de grond terecht zou komen. Het was tijd voor actie: het stoeltje moest weg of het moest opgeknapt worden. Natuurlijk koos ik voor het laatste.
Eerst ging ik op zoek naar stof. Wat ik in mijn hoofd had, bleek niet te vinden totdat een vriendin me tipte om eens bij de kant en klaar gordijnen te kijken. En ja hoor, daar vond ik de stof. Niet echt geschikt voor bekleding maar wel leuk! Het houtwerk werd ontvet, geschuurd en geverfd en de gammele constructie werd verbeterd door wat timmer- en lijmwerk. De oude bekleding werd verwijderd en diende meteen als patroon voor de nieuwe bekleding.
De nieuwe metamorfose is een feit. Het stoeltje staat de glimmen op zijn plek in de zithoek.
