Een nieuwe poort.

Het is lang geleden dat ik mijn fiets heb gebruikt. Sinds ik de auto van mijn moeder heb gekregen is de noodzaak weg om (bijna) alles te voet of met de fiets te doen en je raakt snel gewend aan het gemak van een auto voor de deur. Dat is echter niet de enige reden: mijn fiets is al tijden erg moeilijk te bereiken. Hij staat keurig in het schuurtje achterin de tuin waar een gezellig kronkelend pad je naar toe brengt. Tot zo ver geen hindernissen totdat je de deur van de schuur opent... Grote chaos daarbinnen! Die chaos is er al vanaf november toen ik mijn benedenverdieping leeg moest maken voor het leggen van een nieuwe vloer. Dat is al even geleden en sindsdien is er al wel een en ander terug het huis in gegaan maar er zijn ook wat spullen in de schuur gebleven. En als het ergens te vol staat en je kunt niet goed bij de plek waar iets eigenlijk hoort dan zet je het ergens anders neer wat de chaos in stand houdt, zo niet erger maakt. Mijn fiets raakte bedolven onder een oud kleed en mocht ik hem daaronder vandaan hebben gekregen dan viel er van alles om op mijn weg naar buiten. De enige rit waarvoor ik hem nog wel pakte was, één avond per week, voor mijn tekenles omdat ik met de auto langer onderweg ben dan per fiets. Echter ben ik toch vrij snel de auto gaan pakken (Ja ik weet het: te voet had ook gekund maar dat had iets te maken met vermoeidheid en MS...) omdat ik vreesde voor mijn poort. Die tuinpoort begon namelijk te zwabberen als je hem iets te enthousiast open zwaaide. Er waren inmiddels ook gaten en kieren waar je doorheen kon kijken en ik verwachtte ieder moment met poort en al mijn tuin in te vallen, kortom hij was aan vervanging toe en het leek mij het beste om hem tot die tijd niet meer te gebruiken.

Groot was mijn blijdschap toen grote broer kwam met gereedschap en materiaal om deze klus op zich te nemen. Ondertussen zat en lag ik op de bank te herstellen van gezondheidsperikelen wat hem stiekem heel goed uit kwam want hij doet de dingen graag in alle rust op zijn manier. Volgens mij heeft hij zijn roeping om met hout te werken gemist want na twee dagen meten, zagen, schroeven had ik weer een prachtige èn solide tuinpoort.

Het verven van de poort liet hij aan mij over en daar ben ik zodra het kon meteen aan begonnen. Voor het een keer zou gaan regenen wilde ik die klus klaar hebben en dat is gelukt. Ik heb hem antraciet-grijs geverfd en ik ben meteen doorgegaan met de nieuwe kozijnen die nog in de grondverf stonden. De raamkozijnen van keuken en bij-keuken zijn inmiddels geverfd, nu nog de deuren. Op de poort komt nog mijn "Jhet"-logo, gewoon voor de grap.

Er is ook geen reden meer om de fiets te laten staan, ik heb de banden opgepompt en de fietstassen vervangen dus ik kan zo even op de fiets naar de bouwmarkt voor een rolletje afplaktape. Als het weer droog is...