Het feest kan beginnen... Hoewel...

In mijn buurtje is er geen ontkomen aan. Overal om mij heen zijn vlaggen, slingers en spandoeken verschenen. Zelfs de kleur van verlichting bij voordeuren is aangepast. Voor de ramen hangen slingers en maskers en als je binnen kunt kijken zie je hier en daar de feestkleding klaar hangen. Je kunt er niet omheen: Carnaval begint!

Sinds ik in het centrum woon, maak je festiviteiten veel intenser mee. Ik word dezer dagen ingesloten want de optocht draait als het ware om mij heen en daardoor kan ik met de auto de straat niet uit. Overal klinkt muziek, je hoort hier de muziek uit de café's en op straat is iedereen verkleed al is het maar met een sjaal in de carnavalskleuren. Toen ik in de buitenwijken woonde, kreeg ik veel minder mee. Wanneer je een dagje thuis bleef, kon het zijn dat je niets merkte van Carnaval. Ik weet nog dat ik een keer tijdens Carnaval een dag een stuk noordelijker in Nederland moest zijn en dat daar het normale leven gewoon doorging. Carnaval? Wat is dat? Hier ligt het "normale leven" stil, of zal ik zeggen: plat want stil is het hier allerminst.
Mijn buurtje is er duidelijk klaar voor. Het feest kan beginnen!

Voor mij echter geen feest. Ik zou eigenlijk op vakantie gaan, de sneeuw opzoeken. Het is echter anders gelopen. Ik lig in t ziekenhuis.

Door aanhoudende klachten aan mijn been meldde ik me dinsdag bij de orthopeed die me meteen op liet nemen. Een dag later geopereerd en dus geen vakantie, geen feest.

Ik lig wel in een mooie kamer van het nieuwe ziekenhuis, ramen rondom, prima uitzicht. Maar dat is dan ook het enige.

Of misschien toch een klein feestje: ik mag straks naar huis!