Een hond op mijn (tuin)pad.

De afgelopen week werd ik in beslag genomen door iets anders dan mijn huis en tuin. Er kwam een hond op mijn pad. Nu nog een bolletje zwarte wol. En sinds vanmiddag weet ik dat dit hondje straks over mijn tuinpad zal lopen.

Het is alweer twee en een half jaar geleden dat mijn grote vriend Dorus overleed. Mijn grote mooie, trouwe boxer, steun en toeverlaat in goede en kwade tijden. Het was wennen zonder hem in huis en tuin maar ruimte voor een andere hond was er (nog) niet.

Na een tijdje ging ik rond kijken of er misschien in een asiel een leuke hond zat. De eerste hond waar ik op reageerde zat in een asiel in Almelo. Niet direct naast de deur. Toen ik uit de auto stapte, was het eerste dat ik hoorde de blaf van Dorus. Geen enkele hond beviel me nog.
Ik merkte dat veel asielhonden een 'verhaal' hadden. Maar heel af en toe zag ik een hond die zonder grote problemen en geschikt voor mij was. De laatste keer dat ik op een hond gereageerd heb, was vorig jaar. Er kwam zo'n geschikte hond voorbij en hoera, ik had snel genoeg gereageerd, was niet de enige maar wel de eerste en mocht komen kijken. Max was geweldig, er was een klik en ik was op slag verliefd! Echter nog iemand mocht komen kijken. Beide bleken we geschikt als baasje voor Max. Het asiel zou kiezen tussen, zoals ze zeiden, twee heel geschikte baasjes. Ze kozen voor de andere belangstellende omdat die meer te bieden had aan Max. De andere baas was namelijk niet alleenstaand én had ook nog een hond. Daarna realiseerde ik me dat ik als alleenstaande (= erg kleine roedel) arbeidsongeschikte (= twijfelachtige gezondheid en matig inkomen) niet bovenaan de lijst 'geschikte kandidaten voor asielhond-zonder-groot-probleem'  sta. Ik probeerde een nieuwe hond uit mijn hoofd te zetten, raakte gewend aan een leven zonder hond en bedacht dat als het me gegund was, een hond ooit wel op mijn pad zou komen.

Afgelopen week kwam een hond op mijn pad. Via via hoorde ik dat iemand een nestje puppies had en nog baasjes zocht voor twee puppies. Of ik misschien belangstelling had? Ik had net bedacht dat er ook een leven was zonder hond maar ze mocht altijd een foto sturen. Die foto stuurde ze niet. Ze belde me op en nodigde me uit om te komen kijken. Tja... De foto maakte mijn jongste dochter tijdens dat bezoekje. Bij al die bolletjes wol liet ik me niet gek maken maar thuis bekeek ik de foto van het zwarte bolletje wol en sloeg de vonk over.
Een teefje dit keer. Dorus had haar ook geweldig gevonden!